Nowe metody augmentacji tkanki miękkiej wokół zębów i implantów

Szerokość i grubość tkanki skeratynizowanej jest warunkiem sukcesu chirurgicznej rekonstrukcji tkanek przyzębia i leczenia regeneracyjnego. Od tego zależy możliwość pokrycia rekonstruowanych ubytków wyrostka zębodołowego, jak również skuteczność leczenia implantologicznego. Na ocenę sukcesu leczenia implantologicznego składa się zarówno ocena bezpośrednio po zabiegu, jak również ocena wyniku długofalowego, dlatego konieczne jest przeprowadzenie wizyt kontrolnych. Przy ocenie krótkoterminowej ważne jest sprawdzenie prawidłowego pozycjonowania implantu w kości, który zapewnia utrzymanie bardzo dobrej estetyki. W ocenie długoterminowej istotna jest prawidłowa szerokość i grubość tkanki zrogowaciałej, która zapewnia stabilne położenie brzegu dziąsła w okolicy szyjki implantu. Zapobiega to powstaniu reakcji zapalnych i utracie kości wyrostka zębodołowego. Ponadto, zapobiega to powstawaniu lub powiększaniu się recesji dziąseł, które mają duży wpływ na końcowy efekt estetyczny i możliwość wystąpienia powikłań zapalnych. Istnieje wiele metod augmentacji dziąsła zrogowaciałego, które wykorzystują płaty tkanek miękkich lub autogenny przeszczep tkanki łącznej. Oba sposoby terapii mogą być stosowane przy różnych technikach leczenia, zarówno metoda on-lay, jak i in-lay. Alternatywą mogą być tu zarówno materiały allogeniczne jak i ksenogeniczne. Podstawową kwestią jest wybór materiału, który zagwarantuje z jednej strony maksymalny efekt terapeutyczny, jak również minimalną ingerencję w stan zdrowia pacjenta.
Celem niniejszej pracy była ocena porównawcza różnych metod augmentacji dziąsła zrogowaciałego, przed i po leczeniu ortodontycznym, leczeniu implantologicznym lub leczeniu kombinowanym ortodontyczno-chirurgicznym.