Strategia postępowania z tkankami miękkimi wokół implantów

Cel: Przegląd aktualnych metod chirurgicznych stosowanych w celu poprawienia estetyki tkanek miękkich wokół implantów.
Morfologia tkanek miękkich i twardych wokół implantów wpływa na ostateczny efekt estetyczny odbudowy protetycznej. Oprócz właściwego wyboru protokołu wprowadzenia wszczepu, ważnym elementem wpływającym na ostateczny efekt estetyczny jest zarządzanie tkankami wokół implantu. Głównym kierunkiem w procedurach poprawiających estetykę tkanek jest zwiększenie objętości kości i tkanek miękkich wokół wszczepów. Budowa fenotypu dziąsła jest ważnym kryterium przy wyborze planowanego zabiegu chirurgicznego. W celu uzyskania końcowego efektu estetycznego, od pierwszych zabiegów powinno być właściwe, zaplanowane postępowanie implanto-protetyczne. Poprzez analizę warunków miejsca implantologicznego biorąc pod uwagę nie tylko jakość tkanki kostnej ale również morfologię kompleksu śluzówkowo-dziąsłowego.

Możliwe etapy, na których można modyfikować kształt i ilość tkanek otaczających implant:
1 - Augmentacja kości wyrostka lub tkanki miękkiej bez wprowadzania wszczepu- zabiegi przedimplantologiczne wraz z zachowaniem kształtu zębodołu (socet preservation).
2 - Korekta tkanek twardych lub/i miękkich podczas procedury wprowadzenia wszczepu podczas implantacji natychmiastowych, odroczonych i późnych.
3 - Lorekta tkanek miękkich podczas odsłaniania i wprowadzenia śrub zabliźniających lub łączników.
4 - Modelowanie tkanek miękkich łącznikami lub tymczasową /ostateczną odbudową protetyczną.

Przedstawione zostały różne techniki chirurgii plastycznej wokół implantów w zależności od miejscowej morfologii ubytku tkanek. Jeśli ubytki dotyczą struktury kości przeprowadzona powinna zostać jej augmentacja poprzez przeszczep kości korowo-gąbczastej, bloczków kostnych z zastosowaniem membran w technice GTR i in. Metody chirurgiczne dotyczące tkanek miękkich można podzielić na:
- rolowanie lub przemieszczanie płatów uszypułowanych (metoda płata zrolowanego, zmodyfikowana, jako pouch roll), płaciki wg Palacciego i in.
- przeszczepy podnabłonkowej tkanki łącznej sCTG w technikach tunelowych,
- przeszczepy tkanki łączno-nabłonkowej w technikach „onley” lub „onley-interpositional”,
- przeszczepy allogenne (matrycy skóry), ksenogenne (kolagenowe),
- augmentację lub odtworzenie dziąsła skeratynizowanego przeszczepem dziąsłowym FGG.

Prawidłowa konfiguracja dziąsła brzeżnego wokół wszczepu, gwarantuje dobre unaczynienie i stabilizację tkanki kostnej. Optymalne wymiary tkanek miękkich to ich grubość 2 mm, głębokość rowka dziąsłowego wokół wszczepu 3 mm. Najtrudniejszym elementem jest odbudowa całkowita brodawki między dwoma implantami. Odbudowa brodawek w przestrzeniach między koronami osadzonymi na implantach uwarunkowana jest podobnie jak przy uzębieniu naturalnym odległością między grzbietem kości a punktem stycznym między koronami lub przęsłem mostu. Wg badań Tarnowa i wsp. wysokość brodawek pomiędzy implantami i odbudową na implantach uwarunkowana jest morfologią bezzębnego wyrostka i nie ma możliwości uzyskania wyższych brodawek niż 3,5 mm. Najłatwiej zrekonstruować brodawki między elementami przęsła owalnego wgłębionego w tkanki miękkie. W celu oceny różowej estetyki konturu dziąsła wprowadzono wskaźniki PES (pink esthetic score) oraz kształtu i estetyki uzębienia, tzw. WES (white esthetic score), które są omawiane w wykładzie.
Sukces leczenia implantologicznego to nie tylko funkcjonalna odbudowa utraconych zębów ale również odbudowa prawidłowej konfiguracji tkanek miękkich gwarantujących estetyczną odbudowę protetyczną.