Problemy diagnostyczno-lecznicze w przypadkach pourazowych uszkodzeń miazgi zębowej i tkanek okolicznych u pacjentów w wieku rozwojowym

Urazy zębów i okolicznych tkanek stanowią, obok choroby próchnicowej, najistotniejszy problem leczniczy w stomatologii dziecięcej. Najczęstszą przyczyną pourazowych uszkodzeń zęba są: upadek, wypadki komunikacyjne, akty przemocy, uprawianie sportu. Istotnym czynnikiem predysponującym do urazów zębów są wady ortodontyczne: tyłozgryz z wychyleniem siekaczy górnych, zgryz otwarty częściowy przedni, hipotonia mięśni warg.
Celem wykładu jest przedstawienie diagnostyki oraz aktualnie stosowanych metod biologicznego leczenia endodontycznego w przypadkach pourazowych uszkodzeń zębów na podstawie własnych przypadków klinicznych i współczesnego piśmiennictwa.
Dane uzyskane z wywiadu, badania klinicznego, badania radiologicznego (zdjęcia wewnątrzustne, CBCT) oraz testów określających stan miazgi zębowej (żywotność lub jej martwicę), determinują metodę postępowania leczniczego. Autorka podkreśla trudności w obiektywnej ocenie stanu miazgi w pourazowych uszkodzeniach zębów niedojrzałych i wynikające z tego implikacje kliniczne. Przedstawia metody biologiczne prowadzące do apeksogenezy, metodę apeksyfikacji w przypadkach pourazowej martwicy miazgi, postępowanie z zębami replantowanymi oraz zabieg dekoronacji, zalecany w ciężkich pourazowych uszkodzeniach zębów i aparatu zawieszeniowego - w zwichnięciach i wybiciach.