Wpływ metod opracowania ubytków niepróchnicowego pochodzenia na retencję wypełnień na podstawie odległych badań klinicznych

W badaniach przeglądowych jamy ustnej coraz częściej zwraca uwagę obecność w okolicy przyszyjkowej zębów ubytków niepróchnicowego pochodzenia. Pojawiają się one zarówno u osób młodych, dorosłych jak i starszych. Występowanie ubytków niepróchnicowych w populacji, według różnych badań, kształtuje się na poziomie między 5 a 85%. Pomimo znanego obrazu klinicznego, istnieją trudności z ustaleniem prawidłowego rozpoznania rodzaju ubytków niepróchnicowych twardych tkanek zęba, przyczyny ich powstawania oraz wyboru odpowiedniej metody postępowania. Niesprzyjające warunki do odbudowy twardych tkanek w tej okolicy anatomicznej skłaniają wielu badaczy do poszukiwań odpowiednich metod opracowania ubytków niepróchnicowych oraz materiałów wypełniających, które zagwarantowałyby długoterminowe utrzymanie wypełnień w okolicy połączenia szkliwno-cementowego. Celem badań było określenie przyczyn powstawania przyszyjkowych ubytków niepróchnicowych, dokonanie oceny wpływu metody opracowania ubytku na kryteria jakościowe wypełnień i przydatności wybranych materiałów w leczeniu ubytków niepróchnicowych. Badaniami objęto 165 pacjentów, obojga płci, w wieku 19-70 lat. Wśród metod przygotowania ubytków niepróchnicowych znalazły zastosowanie zarówno metody nieinwazyjne, jak i zgodne z zasadami minimalnej interwencji, metody inwazyjne. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że technika przygotowania i rodzaj materiału wypełniającego ubytek niepróchnicowego pochodzenia odgrywają znaczącą rolę w zapewnieniu długoterminowej całkowitej retencji wypełnień.