Czy tomografia stożkowa ma szansę wyprzeć pantomografię?

Od zarania radiologii stomatologicznej, a więc od ponad 120 lat, zdjęcia wewnątrzustne towarzyszą lekarzom dentystom w ich codziennej praktyce. Krokiem milowym w stomatologicznej diagnostyce radiologicznej stało się wprowadzenie w latach 1950-tych zdjęć pantomograficznych. Obecnie trudno wyobrazić sobie leczenie stomatologiczne bez pantomogramu, a jednak przez ponad pół wieku tak było. Ucyfrowienie radiologii stomatologicznej dokonujące się od lat 1980-tych XX wieku wpłynęło przede wszystkim na zwiększenie jakości otrzymywanych zdjęć i obniżenie dawki promieniowania, ale techniki wykonywania zdjęć pozostały w zasadzie takie same, jak w latach poprzednich. Dopiero rok 1998 przyniósł nowy wynalazek, jakim był tomograf stożkowy (CBCT). Potrzeba było jednak kolejnych prawie 10 lat, aby aparaty takiego typu zaczęły pracować w Polsce i początkowo były to pojedyncze egzemplarze. Dopiero w zasadzie w ciągu kilku ostatnich lat lawinowo wręcz rośnie liczba instalowanych aparatów CBCT w naszym kraju. Czy w związku z większą dostępnością badań tomografii stożkowej pantomogram pozostanie w algorytmach diagnostycznych jako zdjęcie wyjściowe zlecane przed podjęciem decyzji o wykonaniu badania CBCT? Czy tomografia stożkowa stanie się panaceum na wszystkie problemy diagnostyczne lekarza dentysty? Czy wady pantomografii sprawią, że podzieli ona los zdjęć tomograficznych (warstwowych) w radiologii lekarskiej, które zostały wyparte ze schematów postępowania diagnostycznego po wprowadzeniu do praktyki tomografii komputerowej (TK) i innych przekrojowych technik obrazowania (usg, MR)? Czy, wręcz przeciwnie, postępy w technologii aparatów pantomograficznych sprawią, że zdjęcia te obronią swoją pozycję w algorytmach obrazowania? Celem wykładu jest więc próba znalezienia odpowiedzi na powyższe pytania.