STUDIUM PRZYPADKÓW - część 2

Tadeusz Morawiec
Problemy diagnostyczne i lecznicze w chirurgii wyrostka zębodołowego - Trudne przypadki - proste rozwiązania

Prawidłowa diagnostyka kliniczna i radiologiczna jest kluczowym elementem w rozpoznawaniu i planowaniu leczenia operacyjnego w zakresie wyrostka zębodołowego szczęki i części zębodołowej żuchwy zarówno u dorosłych jak i u dzieci. Odpowiednie przeprowadzenie wywiadu medycznego, rodzinnego i środowiskowego oraz wykonanie pełnego panelu badań dodatkowych pozwoli na profesjonalne zaplanowanie i przeprowadzenie leczenia. W codziennej praktyce stomatologicznej spotykamy problemy związane z kwalifikacją do przeprowadzanych zabiegów takich jak, usuwanie pozostawionych korzeni, zębów zatrzymanych lub ich odsłonięcie, leczenie zębopochodnych stanów zapalnych i, jak i pełnej gamy zabiegów odtwórczych augmentacyjnych, przygotowujących pacjenta do  leczenia i implantoprotetycznego. Do niemałej grupy zabiegów należą procedury zabiegowe umożliwiające leczenie operacyjne powstałych powikłań po zabiegach  endodontyczych, chirurgicznych, jak również umożliwiających późniejsze leczenie ortodontyczne, protetyczne, periodontologiczne. Zabiegi z chirurgii stomatologicznej powszechnie wykorzystywane są do przeprowadzania zabiegów mających na celu eliminację wczesnych i późnych powikłań leczenia protetycznego, endodontycznego, periodontologicznego oraz ortodontycznego. Celem pracy jest przedstawienie współczesnych sposobów diagnostycznych, przypadków obrazujących szeroki panel zabiegów chirurgii stomatologicznej, od sposobów znieczulenia miejscowego, do zabiegów odtwórczych tkanki kostnej z wykorzystaniem współczesnych  technik zabiegowych, oraz możliwych występujących powikłań.

Maciej Wrzoł
Wykorzystanie autogennych czynników wzrostu w regeneracji defektów kostnych po zabiegach chirurgicznych

W określonych przypadkach ubytki kostne powstałe po zabiegu cystectomii są na tyle duże, iż celem zapewnienia optymalnego gojenia, wymagają regeneracji kości. W piśmiennictwie znaleźć można liczne doniesienia na temat procedur regeneracji defektów kości z użyciem autologicznej masy bogatopłytkowej (PRP), jako uzupełnienie przeszczepów kostnych. Najczęściej stosowanym heterogennym biomateriałem jest kość bydlęca, jednak jej wadą jest to, że jest jedynie osteokondukcyjna. Stosując zatem przeszczepy heterogenne, istotnym może się okazać uzupełnienie ich o czynniki wzrostu (GF). Jedną z takich metod może być użycie własnej krwi pacjenta, oddzielenie osocza bogatopłytkowego (PRP) i autologicznych czynników wzrostu (GF) oraz połączenie ich z materiałem osteokondukcyjnym. 
Prezentowany materiał dotyczy dwóch pacjentów leczonych w Zakładzie Chirurgii Stomatologicznej SUM w Bytomiu z powodu zębopochodnych torbieli zapalnych wyrostka zębodołowego szczęki.