Ścieranie się zębów jest podstawowym, zależnym od wieku mechanizmem dostosowawczym w układzie stomatognatycznym. Jeśli jednak progresja starcia jest duża prowadząc do znacznej utraty tkanek twardych zębów w krótkim czasie, to proces ten  może być uważany za patologiczny. Istotą rehabilitacji pacjentów z patologicznym ścieraniem się zębów jest ustalenie przyczyn, rozpoznanie objawów oraz ocena starcia zębów. Wczesne rozpoznanie oznak nadmiernej utraty szkliwa zębów ma istotne znaczenie dla praktyki klinicznej z punktu widzenia podjęcia działań profilaktycznych, a co za tym idzie przedłużenie funkcji zębów objętych patologicznym procesem. W przypadku podjęcia decyzji o rehabilitacji protetycznej, należy w miarę możliwości stosować uzupełnienia jak najmniej inwazyjne, z jak najbardziej ograniczoną preparacją oraz doskonale dopasowane pod względem okluzyjnym. Regularna kontrola wykonanej rekonstrukcji po zakończeniu terapii pozwala lekarzowi wykryć zaburzenia, które mogą negatywnie wpłynąć na długookresową stabilność zrekonstruowanej okluzji.