We własnych badaniach epidemiologicznych przeprowadzonych w 2002 roku, w populacji 230 siedemnastolatków wykazano obecność przynajmniej 1 recesji dziąsłowej u co 5 badanego. Stwierdzono obecność aż 167 miejsc, w których brzeg dziąsła znajdował się wprawdzie nad lub na granicy szkliwno-cementowej zęba (brak recesji dziąsłowej), ale oznaczano przynajmniej 1 mm utratę przyczepu klinicznego. Wykryte w badaniu klinicznym bardzo wczesne zmiany z utratą przyczepu klinicznego, ale bez dowierzchołkowej wędrówki brzegu dziąsła, w powiązaniu z cienkim fenotypem przyzębia stanowią miejsca zmniejszonej oporności. Dlatego lekarz dentysta ogólnie praktykujący powinien przeprowadzać dokładną diagnostykę kompleksu śluzówkowo-dziąsłowego pacjentów ze szczególnym uwzględnieniem grubości dziąseł i poziomu przyczepu klinicznego, zwłaszcza w wieku rozwojowym. Pozwala ona zidentyfikować u pacjenta miejsca anatomicznie predysponowane do powstania recesji dziąsłowych.  

Zakwalifikowanie takich pacjentów do grupy podwyższonego ryzyka wystąpienia recesji dziąsłowych ma pozwalać na zaplanowanie wczesnej profilaktyki obejmującej głównie dobór odpowiednich przyborów i kształtowanie najbardziej optymalnej metody oczyszczania zębów oraz eliminację czynników recesjogennych. U osób z już obecnymi recesjami dziąsłowymi dodatkowo prowadzone jest leczenie zachowawcze dotyczące nadwrażliwości odsłoniętych korzeni zębów, ubytków niepróchnicowego pochodzenia oraz próchnicy cementu korzeniowego. Kontrolowana jest także obserwacja progresji zmian. Po podjęciu decyzji dotyczącej konieczności leczenia chirurgicznego recesji dziąsłowych dokonuje się wyboru optymalnej metody i wykonuje zabieg. Po chirurgicznym pokryciu recesji dziąsłowych lekarz dentysta ogólnie praktykujący powinien także uczestniczyć w długoterminowym periodontologicznym postępowaniu podtrzymującym.