26 / 52
12 września 2015 | SOBOTA
PROGRAM NAUKOWY KONFERENCJI PTS@CEDE2015 STOMATOLOGIA KLINICZNA | WYKŁADY
SOBOTA
24
PROGRAM
CEDE 2015
Pawilon:
15
STOMATOLOGIA DZIECIĘCA
10.00 – 10.45
Współczesne podejście do próchnicy zębów
Wykładowca:
Prof. dr hab. n. med. Urszula Kaczmarek
Katedra i Zakład Stomatologii Zachowawczej i Dziecięcej UMwe Wrocławiu
W przeszłości próchnicę zębów definiowano jako progresywną demineralizację powodującą nieodwracalną destrukcję
twardych tkanek zęba. Jednakże już Newbrun i wsp. (2001) twierdzili, iż nie jest ona postępującym, jednokierunkowym
procesem demineralizacji zęba, ale cyklicznym procesem demineralizacyjno-remineralizacyjnym. Zatem nie jest proce-
sem końcowym, gdyż aż do powstania ubytku może zostać zatrzymana lub odwrócona. Rozumiana jest jako stan dyna-
micznej równowagi między czynnikami patologicznymi i ochronnymi, może ulec progresji przy dominacji czynników
patologicznych lub odwróceniu przy przewadze czynników ochronnych. Jak długo utrzymuje się dynamiczna równo-
waga substancji mineralnej w inferfazie ząb-biofilm-ślina, tak długo zmiany pozostają w zakresie procesu fizjologicznego,
w którym zrównoważona jest utrata i zysk minerałów, stąd też próchnica uważana jest za proces zawsze występujący
w jamie ustnej. Jednakże, jeśli czynnik zakłócający homeostazę jest silny i długotrwały, wówczas przeważa demineraliza-
cja prowadząc do zmian strukturalnych zęba i proces fizjologiczny staje się patologiczny. Zmiana procesu fizjologicznego
w patologiczny nie jest nagłym przejściem, lecz następuje powoli i brak jest jednoznacznej granicy między zdrowiem
a chorobą. W większości badań epidemiologicznych za kryterium graniczne między zdrowym, a próchnicowo zmie-
nionym zębem przyjmuje się poziom D3, natomiast w warunkach klinicznych istotniejsze jest podjęcie decyzji „leczyć
czy nie leczyć” i„robić mniej czy robić więcej”.
Słowa kluczowe: próchnica zębów, współczesna koncepcja
10.45 – 11.30
Problemy diagnostyczno-lecznicze w przypadkach pourazowych uszkodzeń miazgi
zębowej i tkanek okolicznych u pacjentów w wieku rozwojowym
Wykładowca:
Dr hab. n. med. Lidia Postek-Stefańska
Katedra i Zakład Stomatologii Wieku Rozwojowego w ŚUMw Zabrzu
Urazy zębów i okolicznych tkanek stanowią, obok choroby próchnicowej, najistotniejszy problem leczniczy w stomatolo-
gii dziecięcej. Najczęstszą przyczyną pourazowych uszkodzeń zęba są: upadek, wypadki komunikacyjne, akty przemocy,
uprawianie sportu. Istotnym czynnikiem predysponującym do urazów zębów są wady ortodontyczne: tyłozgryz z wychy-
leniem siekaczy górnych, zgryz otwarty częściowy przedni, hipotonia mięśni warg.
Celem wykładu jest przedstawienie diagnostyki oraz aktualnie stosowanych metod biologicznego leczenia endo-
dontycznego w przypadkach pourazowych uszkodzeń zębów na podstawie własnych przypadków klinicznych
i współczesnego piśmiennictwa.
Dane uzyskane z wywiadu, badania klinicznego, badania radiologicznego (zdjęcia wewnątrzustne, CBCT) oraz testów
określających stan miazgi zębowej (żywotność lub jej martwicę), determinują metodę postępowania leczniczego.
Autorka podkreśla trudności w obiektywnej ocenie stanu miazgi w pourazowych uszkodzeniach zębów niedojrzałych
i wynikające z tego implikacje kliniczne. Przedstawia metody biologiczne prowadzące do apeksogenezy, metodę apek-
syfikacji w przypadkach pourazowej martwicy miazgi, postępowanie z zębami replantowanymi oraz zabieg dekoronacji,
zalecany w ciężkich pourazowych uszkodzeniach zębów i aparatu zawieszeniowego – w zwichnięciach i wybiciach.
Słowa kluczowe: urazy zębów, diagnostyka, leczenie
11.30 – 11.45
Dyskusja
11.45 – 12.30
Przerwa
12.30 – 13.15
Zaburzenia rozwojowe szkliwa – wyzwania diagnostyczne i terapeutyczne
Wykładowca:
Prof. dr hab. n. med. Dorota Olczak-Kowalczyk
Zakład Stomatologii Dziecięcej WUM
Celem jest przedstawienie objawów klinicznych i prawdopodobnych przyczyn nieprawidłowości rozwojowych szkliwa
oraz możliwości ich leczenia u dzieci i młodzieży.
Mimo osiągnięć genetyki i biologii molekularnej etiopatogeneza nieprawidłowości rozwojowych szkliwa jest niecał-
kowicie wyjaśniona. Rzadziej są skutkiem wpływu pojedynczego czynnika, częściej różnych czynników (genetycznych,